Czasami usiądę 

i ręka mi zadrży - jak nic

w gitarze się złożę...

-O Boże, o Boże tam ludzie zebrali już chleb

i w polu tak smutno tak szaro

- za pługiem

z rozmową nie ciągnie się nikt

a mnie trawią ognie 

-i zamki strzeliste na szkle

uleciały w szare niebo stada wron

i pod lasem jeszcze słychać dzieci

świat się zbroi – wszędzie nowa broń

dłoni moja chroń mnie Chroń

Czasami popatrzę

i cichy nachodzi mnie gniew

ktoś rzucił: bądź zdrów!

( we mnie to się zbierało na deszcz...)

i ktoś milczał nie słuchał go nikt

gdy kiedy usiądę

–ściągam z głowy kołpak z pawich piór

- jaki jestem wtedy mały

- jaki drobny wśród ognia i chmur

Uleciały w szare niebo stada wron

i pod lasem jeszcze słychać dzieci

świat się zbroi – wszędzie nowa broń

dłoni moja chroń mnie chroń

tu ciągnie się jesień

- snują dymy się sinawo bure

wczesną porą światełka domów

zapinają nieba koszulę

ja wtedy gdy mogę

w marzeniach zawadzę o świt...

i lecę w dół deszczem

i serce leciutko mi drży

pod lasem już szaro

a ja chłopiec wpatruję się w chmurę

moja jesień i źrebak wolności

zjadły wczoraj pieczoną kurę             

Rajmund Dobrzyński 23.09.198