Niemoc

Przestworza

nieba

i kąty domu

za płotem pole i liści pełen rów

badyl makówki sterczy od roku

i ja tam stoję brakuje mi słów

jak niemy chochoł z ciemnymi oczyma

jeszcze mokrymi od wieczornych łez

cicho nad wszystkim się pochylam

jakże odległe jest moje żniwo

jakie odległe moje poznanie

- gdzieś pośród gwiazd

do ręki biorę pióro i kredki

i grubą krechą jadę przez papier

rodzi się dzbanek okno jabłko

- raz zatrzymane w niezwykłym kadrze

i czuję niemoc w utrudzonej dłoni

za światłem światła gdy w nadziei goni

- za czem?

                    Rajmund Dobrzyński   Luty 1991 N. York